De bittere ironie van de hedendaagse weerzin tegen cultuur is dat zij haar herkomst niet kent.

Diezelfde partij die als geen ander de oorlog tegen de kunsten heeft ingezet, de PVV dus, heeft de Tweede Kamer ertoe weten te verleiden een groter aandeel van Nederlandstalige muziek in de radioprogrammering te eisen.
Laten we nu eens voor de aardigheid aannemen dat men vooral meer André Hazes, meer Frans Bauer, meer Marco Borsato, meer René Froger hoopt te horen.
Deze zelfde zangers zetten de traditie van Johnny Jordaan en Willy Alberti voort, zonen van de Amsterdamse Jordaan, ooit een straatarme volkse buurt, bezaaid met krotten. Geen Ella Vogelaar die daar nog iets van had kunnen maken.

Maar diezelfde volkse mensen hadden minstens één grote liefde: het Italiaanse belcanto. Het vibrato dat tegenwoordig voor een typisch kenmerk van Nederlandse volkszang wordt aangezien (Hazes, Borsato), komt rechtstreeks daarvandaan. De Jordanezen, lange tijd de absolute onderklasse van Amsterdam, hadden niet de minste problemen met componisten als Donizetti, Rossini, Bellini. Ze zongen ze gewoon zelf.

Vele decennia later nog speelde het Kruidvat, de fameuze drogisterijketen, het klaar om boxen met de symfonieën van Mahler, van Schubert, werken van Bach of Mozart aan het gewone volk te slijten. Dat gewone volk heeft zich nu echter laten wijsmaken, dat al die mooie muziek alleen voor rijke mensen is, voor de elite, zoals zij dat noemen.

Zij weten niet waar zij naar luisteren. Iedere keer dat ze een traantje wegpinken bij de gezangen van Koos Alberts, luisteren ze eigenlijk naar die verre voorvaderen in de krotten van de Jordaan. Misschien willen ze daar niet aan herinnerd worden. Misschien hebben ze ook te goed geluisterd naar die ene partij, die ermee begonnen is de kunsten als iets elitairs verdacht te maken: de PvdA, zeker vanaf de jaren 1980. Ook die partij was het belcanto van de Jordaan vergeten, wellicht omdat men zelf in de opgekalefaterde versie wilde wonen.